Μια απίστευτη ιστορία με πρωταγωνιστή έναν ακτιβιστή της αντιπαγκοσμιοποίησης. Τα σχόλια ...δικά σας
Του Βαγγέλη Δαβιτίδη
Πηγή: Περιοδικό Υποβρύχιο
Γουστάρω… πας διακοπές το καλοκαίρι και γυρνώντας τον Σεπτέμβρη βρίσκεις το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα να καταρρέει.
Μα ποιος έχει γράψει το σενάριο, ο συγγραφέας του Fight Club;
Για άλλους μοιάζει με όνειρο και για άλλους με εφιάλτη. Οι αμερικανικές τράπεζες που δάνειζαν τους πάντες παγκοσμίως, από κυβερνήσεις μέχρι βιομήχανους και από «ευυπόληπτους» επιχειρηματίες μέχρι ανθρώπους χωρίς τα «απαραίτητα εχέγγυα» αρχίζουν και καταρρέουν σύμφωνα με τη θεωρία του ντόμινο. Αιτία σύμφωνα με όλους τους αναλυτές η αμέριστη απληστία τους στη χορήγηση κερδοσκοπικών δανείων με υψηλό ρίσκο. Οι χρεοκοπίες διαδέχονται η μία την άλλη. Ιδιωτικές τράπεζες κρατικοποιούνται για να σωθούν. Τα χρηματιστήρια καταρρέουν. Και ένα fanzine κυκλοφορεί για πρώτη φορά στους δρόμους της Βαρκελώνης ισχυριζόμενο ότι αυτό θα είναι και το τελευταίο του τεύχος. Βέβαια την άνοιξη του 2006 όλα αυτά έμοιαζαν με σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Την άνοιξη του 2006 λοιπόν ένας ακτιβιστής της αντιπαγκοσμιοποίησης με το ψευδώνυμο Ενρίκ Ντούραν βάζει σε εφαρμογή το σχέδιό του. Ξεκινάει να δανείζεται ανελλιπώς από όποια τράπεζα στη Βαρκελώνη δεχθεί να του δώσει λεφτά δίχως να βάλει κάτι σε υποθήκη ή να εγγυηθεί κάποιος τρίτος για αυτόν. Τελικά καταφέρνει να πείσει 39 (!) τράπεζες από τις οποίες αποσπά συνολικά 68 δάνεια συνολικού ύψους 492.000 ευρώ. Παίρνει ό,τι μπορεί από όποια μπορεί. Από άλλες αποσπά καταναλωτικά ή προσωπικά δάνεια για αγορά αυτοκινήτου ή επισκευή σπιτιού και από άλλες δάνεια για μια εταιρία παραγωγής μαϊμού που συστήνει ειδικά γι’ αυτό το σκοπό.
Την Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου ένα εικοσασέλιδο περιοδικό ονόματι «Crisi» διανέμεται όχι μόνο στη Βαρκελώνη αλλά σχεδόν σε ολόκληρη την Καταλονία σε 200.000 (!) αντίτυπα. Το editorial του υπογράφει ο Ενρίκ Ντούραν. «Έκλεψα 492.000 ευρώ από αυτούς που μας κλέβουν πιο πολύ απ' όλους για να καταδικάσω τις πρακτικές τους και να δημιουργήσω εναλλακτικά κοινωνικά μοντέλα». «Ήταν μια πράξη πολιτικής ανυπακοής ενάντια στο τραπεζικό σύστημα ανταποκρινόμενη στο ύψος των περιστάσεων των οποίων ζούμε. Με αυτά τα χρήματα που δεν πρόκειται να τους επιστρέψω ποτέ και που ξεπερνάνε το μισό εκατομμύριο ευρώ μαζί με τους τόκους, στήθηκε η έκδοση που κρατάτε στα χέρια σας. Τα υπόλοιπα μοιράστηκαν σε πρωτοβουλίες και ομάδες που χτίζουν εναλλακτικές αυτονομίας και αυτό-οργάνωσης πιστεύοντας σε ένα διαφορετικό κόσμο από εκείνον της κερδοσκοπίας και της εκμετάλλευσης τον οποίο οι τράπεζες αναπαράγουν».
Για όσους αμφιβάλλουν για το ότι ο Ντούραν είναι δυνατόν να συγκέντρωσε ένα τόσο μεγάλο ποσό από τις τράπεζες, αναφέρει αναλυτικά τις μεθόδους τις οποίες χρησιμοποίησε. «Με έναν εκτυπωτή, ένα φωτοτυπικό μηχάνημα, ψαλίδι και κόλλα μπορεί κανείς να κάνει θαύματα» γράφει ο ίδιος, ο οποίος εφηύρε ένα επάγγελμα και έφτιαξε ένα πλαστό αποδεικτικό μισθοδοσίας για να πείσει τις τράπεζες να τον δανείσουν. Το περιοδικό «Crisi» το οποίο μπορείτε να κατεβάσετε στην ιστοσελίδα http://www.17-s.info/ μεταφρασμένο και στα αγγλικά, περιέχει μια σειρά από άρθρα πάνω στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, την κερδοσκοπία στα τρόφιμα και στην ενέργεια καθώς και την καταστροφή του περιβάλλοντος. Επίσης περιέχει συμβουλές στους πολέμιους της παγκοσμιοποίησης για το πώς μπορούν να αντιδράσουν με συντονισμένες κινήσεις.
Η πιο απλή συμβουλή του Ντούραν; «Σταματήστε να παίρνετε δάνεια. Και αποσύρετε αμέσως όλες τις καταθέσεις σας από τις τράπεζες. Μη γίνεστε συνένοχοι στο έγκλημα». Ο Ντούραν γράφει ότι έχει ήδη εγκαταλείψει την Ισπανία αφού οι πράξεις του –αν και μέσα στη σαστιμάρα ακόμα καμία τράπεζα δεν έχει κινηθεί νομικά εναντίον του- επισείουν ποινή φυλάκισης μέχρι και έξι χρόνια.
Όταν διάβαζα αυτές τις γραμμές στο site της έγκυρης El Mundo δεν πίστευα στα μάτια μου. Έμοιαζε περισσότερο με πρωταπριλιάτικη φάρσα. Έπρεπε πάση θυσία να το διασταυρώσω. Πήρα τηλέφωνο στη Βαρκελώνη τον φίλο μου τον Max Wright από τους Ojos de Brujo.
«Hola tio, άκουσες εκείνη την απίθανη ιστορία για τον τύπο που τα βούτηξε από τις τράπεζες για να εκδώσει το περιοδικό του;»
«Ναι, φίλε. Για την ακρίβεια το έχω σπίτι. Μου το δώσανε χθες όπως καθόμουν σε ένα μπαρ!»
-
