Το παρακάτω κείμενο μας το έστειλε ο Ελευθέριος Τζιόλας.
Του Ελευθερίου Τζιόλα.
Παρά τις απόψεις που διακινούνται από τις "κορυφές" της Ε.Ε., η ύφεση δεν ξεπεράσθηκε, ούτε τα σημάδια ανάκαμψης είναι βέβαια και σταθερά.
Οι κυρίαρχες δυνάμεις της Ε.Ε. – και, ιδιαίτερα, της ζώνης του ευρώ- επιχειρούν να αποκρύψουν ότι : η Γερμανία έχει οδηγηθεί στα υψηλώτερα επίπεδα δανεισμού της μετά τον δεύτερο πόλεμο, η Γαλλία εμφανίζει έλλειμα που θυμίζει μεσογειακή χώρα (πάνω από 7,5%), η Ιταλία συγκαταλλέγεται στις οικονομίες βαθειάς ύφεσης, η Ισπανία δεν αποτελεί πλέον, εδώ και χρόνια, «θαύμα» και η Μ.Βρεττανία, παρ΄ότι εκτός ευρωζώνης, έχει παραπλήσιο με την υπερχρεωμένη Ιρλανδία έλλειμα. Δεν είναι, λοιπόν, μόνο η Ελλάδα, ούτε μόνο οι PIIGS (Portugal, Italy, Ireland, Greece, Spain) – piigs, που ηχητικά παραπέμπει στα ‘’γουρούνια’’… Είναι μια κρίση ευρύτερη γεωγραφικά και βαθύτερη οικονομικά, που συνεχίζεται. Συνεχίζεται και απειλεί, γιατί οι κυρίαρχες πολιτικές όπως τις οριοθετεί το πλαίσιο σταθερότητας, τις έχει αποφασίσει το κυρίαρχο.....
..... συντηρητικό διευθυντήριο και τις προωθεί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και η Κομισιόν (Μπαρόζο, Αλμούνια κλπ) δεν μπορούν να αποτελέσουν απάντηση και να ορίσουν την διέξοδο από την κρίση. Το στοίχημα για την ανάδειξη και εφαρμογή μιας άλλης πολιτικής στην ευρωζώνη και την Ε.Ε. χάθηκε, κυρίως, λόγω της αδυναμίας να σχεδιασθεί, να προβληθεί και να ηγεμονεύσει μια άλλη στρατηγική εξόδου με φορέα τα σοσιαλιστικά-σοσιαλδημοκρατικά κόμματα.
Η κρίση, λοιπόν, είναι τριπλή : οικονομική (βαθειά και δομική), πλήρους αδιεξόδου του συντηρητισμού (βύθιση και αναποτελεσματικότητα, παρά τα εκλογικά κέρδη,π.χ. Γερμανία και πιθανόν Μ.Βρεττανία), καθηλωτικής αδυναμίας της σοσιαλδημοκρατίας (στις κυρίαρχες εκφάνσεις και εκπροσωπήσεις της). Δηλαδή, πάνω στο υπόστρωμα της οικονομικής κρίσης, παρουσιάζεται το ανησυχητικότερο φαινόμενο της κρίσης και των δύο μεγάλων ‘’πολιτικών οικογενειών’’ (της συντηρητικής αναποτελεσματικότητας και της σοσιαλδημοκρατικής ανεπάρκειας).
Ανακύπτει κεντρικό και σκληρό το ερώτημα : «τι μπορεί, λοιπόν, να περιμένει κανείς ?»
Για μια άλλη πολιτική συνολικής εναλλακτικής διέξόδου, χάθηκε πολύτιμος χρόνος από την άνοιξη του 2008, όταν η κρίση εμφανίσθηκε
με ωμό, καταστροφικό τρόπο (τότε που κατέρεε η Lehman Brothers και το "παλιρροϊκό κύμα" έφτανε στις ευρωπαϊκές ακτές). Τότε που οι «κορυφές» της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (Τρισέ και λοιποί) και το ηγετικό επιτελείο της Ε.Ε. (Μπαρόζο, Αλμούνια και λοιποί) δεν είχαν αντιληφθεί σχεδόν τίποτα και δεν είχαν κάνει, ούτε σχεδιάσει, οτιδήποτε. Ο Τρισέ, μάλιστα, διατηρούσε, ακόμα και πέντε μήνες μετά, τα επιτόκια στο 4,5% ! Οι ίδιοι, τώρα, καθοδηγούν(;) την Ευρώπη -υποτίθεται- στην έξοδο από την κρίση…
Πάντως, τότε, οι σοσιαλδημοκράτες έδειξαν ότι η κριτική που ασκούσαν για το αδιέξοδο των αυτορυθμιζόμενων αγορών και την αναγκαιότητα της δημόσιας παρέμβασης στην οικονομία δεν είχε ουσιαστικό βάθος, δεν εδράζονταν σε ένα άλλο σχέδιο, δεν συγκροτούσε ένα στέρεο εναλλακτικό πρόγραμμα. Το σύνδρομο της υποκρισίας (σχεδόν ιστορικό σύμπτωμα), της αντιφατικής διγλωσσίας κάλυπτε το πρόσωπο και το λόγο της σοσιαλδημοκρατίας…
Ο νεωτερικός μαρξισμός δεν αποτέλεσε ποτέ, την τελευταία εικοσαετία, πυξίδα προασανατολισμού της σκέψης και της πολιτικής, ο νεοκενσυανισμός δεν αποτέλεσε πραγματικό πλαίσιο επεξεργασίας προγραματικών στόχων για την οικονομία, το δημόσιο σκέλος της, την πλήρη απασχόληση και τα νέα μοντέλα ανάπτυξης. Η κρίση, ονομάσθηκε μεν ‘’ευκαιρία’’, αλλά ποτέ δεν κατανοήθηκε ως τέτοια, με την έννοια της πολιτικής και κοινωνικής αλλαγής. Με την έννοια, δηλαδή, των ευνοϊκών συνθηκών για την εφαρμογή μιας άλλης συγκροτημένης στρατηγικής οικονομικής ανάπτυξης, μιας νέας ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής και κοινωνικής προοπτικής. Θετικά στοιχεία, όπως τα περί ‘’πράσινης ανάπτυξης’’ αποσυνδεδεμένα από ένα τέτοιο σχέδιο εναλλακτικής απάντησης και προοπτικής, εννοήθηκαν (και ενσωματώθηκαν) ως υλοποίηση των σχετικών κοινοτικών αποφάσεων.
Πρέπει, όμως, να τονίσουμε ότι όσο η κρίση υφίσταται και συνεχίζει, το στοίχημα της εναλλακτικής διεξόδου σε Ευρώπη και σε κάθε χώρα-μέλος (συνδιασμένα και αλληλοσυμπληρούμενα) είναι ζωντανό και επίκαιρο. Περισσότερο, μάλιστα, από άλλες (προηγούμενες) εποχές καπιταλιστικής σταθερότητας και άνετης διαχείρησης των κοινωνικών εντάσεων εκ μέρους των κυρίαρχων δυνάμεων. Το πρόταγμα αυτό έχει δύο καθοριστικές πλευρές : την πολιτική πρόταση (συγκροτημένη και εφαρμόσιμη) και τον πολιτικό φορέα (διαρθρωμένο εθνικά και πανευρωπαϊκά). Ο προναμιακός χώρος, -παρά τις διαπιστωμένες ανεπάρκειες, αλλά και λόγω της ωριμότητας τμημάτων του-, για την προώθηση και επιτάχυνση των σχετικών διεργασιών εναλλακτικής και ευρωπαϊκής απάντησης-προοπτικής είναι ο χώρος των σοσιαλιστών και των σοσιαλδημοκρατών.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ., λόγω και της διαδρομής του και της κυβερνητικής του θέσης, μπορεί –καλείται- να παίξει σημαντικό προωθητικό, σημαντικό ρόλο. Ιδιαίτερα, δυνάμεις του που διακρίνονται για το κοινωνικό τους έρμα, τη στρατηγική και πολιτική τους συγκρότηση και τη χειραφετημένη τους στάση μπορούν, –καλούνται-, να παίξουν ρόλο καταλυτικό.
Ελευθέριος Τζιόλας
Χημικός Μηχανικός
Μέλος Εθν. Συμβουλίου ΠΑΣΟΚ
π. Υφυπ. Εργασίας και Κοιν. Ασφαλίσεων
Του Ελευθερίου Τζιόλα.
Οι κυρίαρχες δυνάμεις της Ε.Ε. – και, ιδιαίτερα, της ζώνης του ευρώ- επιχειρούν να αποκρύψουν ότι : η Γερμανία έχει οδηγηθεί στα υψηλώτερα επίπεδα δανεισμού της μετά τον δεύτερο πόλεμο, η Γαλλία εμφανίζει έλλειμα που θυμίζει μεσογειακή χώρα (πάνω από 7,5%), η Ιταλία συγκαταλλέγεται στις οικονομίες βαθειάς ύφεσης, η Ισπανία δεν αποτελεί πλέον, εδώ και χρόνια, «θαύμα» και η Μ.Βρεττανία, παρ΄ότι εκτός ευρωζώνης, έχει παραπλήσιο με την υπερχρεωμένη Ιρλανδία έλλειμα. Δεν είναι, λοιπόν, μόνο η Ελλάδα, ούτε μόνο οι PIIGS (Portugal, Italy, Ireland, Greece, Spain) – piigs, που ηχητικά παραπέμπει στα ‘’γουρούνια’’… Είναι μια κρίση ευρύτερη γεωγραφικά και βαθύτερη οικονομικά, που συνεχίζεται. Συνεχίζεται και απειλεί, γιατί οι κυρίαρχες πολιτικές όπως τις οριοθετεί το πλαίσιο σταθερότητας, τις έχει αποφασίσει το κυρίαρχο.....
..... συντηρητικό διευθυντήριο και τις προωθεί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και η Κομισιόν (Μπαρόζο, Αλμούνια κλπ) δεν μπορούν να αποτελέσουν απάντηση και να ορίσουν την διέξοδο από την κρίση. Το στοίχημα για την ανάδειξη και εφαρμογή μιας άλλης πολιτικής στην ευρωζώνη και την Ε.Ε. χάθηκε, κυρίως, λόγω της αδυναμίας να σχεδιασθεί, να προβληθεί και να ηγεμονεύσει μια άλλη στρατηγική εξόδου με φορέα τα σοσιαλιστικά-σοσιαλδημοκρατικά κόμματα.
Η κρίση, λοιπόν, είναι τριπλή : οικονομική (βαθειά και δομική), πλήρους αδιεξόδου του συντηρητισμού (βύθιση και αναποτελεσματικότητα, παρά τα εκλογικά κέρδη,π.χ. Γερμανία και πιθανόν Μ.Βρεττανία), καθηλωτικής αδυναμίας της σοσιαλδημοκρατίας (στις κυρίαρχες εκφάνσεις και εκπροσωπήσεις της). Δηλαδή, πάνω στο υπόστρωμα της οικονομικής κρίσης, παρουσιάζεται το ανησυχητικότερο φαινόμενο της κρίσης και των δύο μεγάλων ‘’πολιτικών οικογενειών’’ (της συντηρητικής αναποτελεσματικότητας και της σοσιαλδημοκρατικής ανεπάρκειας).
Ανακύπτει κεντρικό και σκληρό το ερώτημα : «τι μπορεί, λοιπόν, να περιμένει κανείς ?»
Για μια άλλη πολιτική συνολικής εναλλακτικής διέξόδου, χάθηκε πολύτιμος χρόνος από την άνοιξη του 2008, όταν η κρίση εμφανίσθηκε
με ωμό, καταστροφικό τρόπο (τότε που κατέρεε η Lehman Brothers και το "παλιρροϊκό κύμα" έφτανε στις ευρωπαϊκές ακτές). Τότε που οι «κορυφές» της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (Τρισέ και λοιποί) και το ηγετικό επιτελείο της Ε.Ε. (Μπαρόζο, Αλμούνια και λοιποί) δεν είχαν αντιληφθεί σχεδόν τίποτα και δεν είχαν κάνει, ούτε σχεδιάσει, οτιδήποτε. Ο Τρισέ, μάλιστα, διατηρούσε, ακόμα και πέντε μήνες μετά, τα επιτόκια στο 4,5% ! Οι ίδιοι, τώρα, καθοδηγούν(;) την Ευρώπη -υποτίθεται- στην έξοδο από την κρίση…
Πάντως, τότε, οι σοσιαλδημοκράτες έδειξαν ότι η κριτική που ασκούσαν για το αδιέξοδο των αυτορυθμιζόμενων αγορών και την αναγκαιότητα της δημόσιας παρέμβασης στην οικονομία δεν είχε ουσιαστικό βάθος, δεν εδράζονταν σε ένα άλλο σχέδιο, δεν συγκροτούσε ένα στέρεο εναλλακτικό πρόγραμμα. Το σύνδρομο της υποκρισίας (σχεδόν ιστορικό σύμπτωμα), της αντιφατικής διγλωσσίας κάλυπτε το πρόσωπο και το λόγο της σοσιαλδημοκρατίας…
Ο νεωτερικός μαρξισμός δεν αποτέλεσε ποτέ, την τελευταία εικοσαετία, πυξίδα προασανατολισμού της σκέψης και της πολιτικής, ο νεοκενσυανισμός δεν αποτέλεσε πραγματικό πλαίσιο επεξεργασίας προγραματικών στόχων για την οικονομία, το δημόσιο σκέλος της, την πλήρη απασχόληση και τα νέα μοντέλα ανάπτυξης. Η κρίση, ονομάσθηκε μεν ‘’ευκαιρία’’, αλλά ποτέ δεν κατανοήθηκε ως τέτοια, με την έννοια της πολιτικής και κοινωνικής αλλαγής. Με την έννοια, δηλαδή, των ευνοϊκών συνθηκών για την εφαρμογή μιας άλλης συγκροτημένης στρατηγικής οικονομικής ανάπτυξης, μιας νέας ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής και κοινωνικής προοπτικής. Θετικά στοιχεία, όπως τα περί ‘’πράσινης ανάπτυξης’’ αποσυνδεδεμένα από ένα τέτοιο σχέδιο εναλλακτικής απάντησης και προοπτικής, εννοήθηκαν (και ενσωματώθηκαν) ως υλοποίηση των σχετικών κοινοτικών αποφάσεων.
Πρέπει, όμως, να τονίσουμε ότι όσο η κρίση υφίσταται και συνεχίζει, το στοίχημα της εναλλακτικής διεξόδου σε Ευρώπη και σε κάθε χώρα-μέλος (συνδιασμένα και αλληλοσυμπληρούμενα) είναι ζωντανό και επίκαιρο. Περισσότερο, μάλιστα, από άλλες (προηγούμενες) εποχές καπιταλιστικής σταθερότητας και άνετης διαχείρησης των κοινωνικών εντάσεων εκ μέρους των κυρίαρχων δυνάμεων. Το πρόταγμα αυτό έχει δύο καθοριστικές πλευρές : την πολιτική πρόταση (συγκροτημένη και εφαρμόσιμη) και τον πολιτικό φορέα (διαρθρωμένο εθνικά και πανευρωπαϊκά). Ο προναμιακός χώρος, -παρά τις διαπιστωμένες ανεπάρκειες, αλλά και λόγω της ωριμότητας τμημάτων του-, για την προώθηση και επιτάχυνση των σχετικών διεργασιών εναλλακτικής και ευρωπαϊκής απάντησης-προοπτικής είναι ο χώρος των σοσιαλιστών και των σοσιαλδημοκρατών.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ., λόγω και της διαδρομής του και της κυβερνητικής του θέσης, μπορεί –καλείται- να παίξει σημαντικό προωθητικό, σημαντικό ρόλο. Ιδιαίτερα, δυνάμεις του που διακρίνονται για το κοινωνικό τους έρμα, τη στρατηγική και πολιτική τους συγκρότηση και τη χειραφετημένη τους στάση μπορούν, –καλούνται-, να παίξουν ρόλο καταλυτικό.
Ελευθέριος Τζιόλας
Χημικός Μηχανικός
Μέλος Εθν. Συμβουλίου ΠΑΣΟΚ
π. Υφυπ. Εργασίας και Κοιν. Ασφαλίσεων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου