Μεταξύ σφαίρας και κολακείας

Επιτέλους, τόπος έκφρασης των νέων δεν είναι τα αφασικά τηλεοπτικά πάνελ, οι εκπομπές σατιρικών τιμητών των πάντων, όπου βασιλεύουν ο λαϊκισμός της μιντιακής εξουσίας και η κολακεία των εφήβων με σκοπό την τηλεθέαση!

Του Κωστή Παπαϊωάννου

Το θυμικό κάρβουνο που έβγαλε τους δεκαπεντάρηδες στον δρόμο είναι το πολύτιμο μέταλλο των ημερών. Τα φωτεινά τους πρόσωπα ερωτοτροπούσαν μεταξύ τους και με τον ήλιο. Το «θυμωμένο γαμώτο» μιας γενιάς έγινε πορεία, σύνθημα, λουλούδι, τραγούδι, χάπενινγκ. Έγινε και πέτρα, μολότοφ, φωτιά. Τίποτε δεν είναι μονότροπο και μονοσήμαντο. Το μόνο βέβαιο είναι ότι σε αυτή τη βίαιη επαφή των εφήβων με την πραγματικότητα, στα σκιρτήματα της πρώτης γνήσιας πολιτικοποίησης της πράξης, δεν αξίζει η πολλαπλή καπηλεία που επιχειρείται. Δεν αξίζει ο πατερναλιστικός λόγος της δήθεν κατανόησης. Δεν αξίζει ούτε ο εκφυλισμός, η μετατροπή σε μια φθίνουσα πορεία ολιγομελών καταλήψεων με τους πολλούς στα σπίτια τους. Δεν αξίζει να παγιωθεί η αποικιοποίηση της διαμαρτυρίας από τη βία, πεδίο δόξας λαμπρό για τους ποικίλους εμπόρους του φόβου.

Η επανανοηματοδότηση των δημόσιων αγαθών, πρόταγμα των ημερών, δεν μπορεί να επιτευχθεί με απαξιωμένο και κλειστό το δημόσιο σχολείο. Με μια προϋπόθεση: οι μαθητές πρέπει να επιστρέψουν με το κεφάλι ψηλά, όχι ηττημένοι. Αλλιώς θα έχουμε χάσει όλοι. Υπάρχουν εκπαιδευτικοί εγκλωβισμένοι στο πανταχόθεν υπονομευόμενο δημόσιο σχολείο που δεν θέλουν να συμβάλλουν και οι ίδιοι στην έκπτωσή του, που αγωνιούν και δεν βολεύονται με τις αργίες μιας κατάληψης;

Υπάρχουν σύλλογοι διδασκόντων που οραματίζονται έναν άλλο ρόλο πέρα από τις μίζερες αντεγκλήσεις για το ωρολόγιο πρόγραμμα; Τώρα είναι η ώρα να το δείξουν, μετατρέποντας το απαξιωμένο σχολείο σε τόπο γέννησης του νέου. Να δουλέψουν μαζί με τους μαθητές τους για να κεφαλαιοποιήσουν τις ημέρες της οργής. Να φτιάξουν μαζί νέα ad hoc προγράμματα, να ξαναφέρουν τα παιδιά σε ένα σχολείο της δημιουργίας, ανοιχτό σε όσα συμβαίνουν στον δρόμο και την κοινωνία. Να βρουν τρόπους να ξαναποκτήσουν νόημα μαθήματα που πριν το είχαν στερηθεί. Αυτό δεν σημαίνει τερματισμό της διαμαρτυρίας, σημαίνει εμπλουτισμό της με την επίγνωση της ευθύνης. Σημαίνει ενεργή αναζήτηση, εκδηλώσεις, συζητήσεις για τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις στη δημοκρατία. Με λίγα λόγια, να ξαναγίνει η γνώση όπλο και η ενεργός συμμετοχή άμυνα απέναντι σε κάθε προβοκάτσια. Το μεγάλο ζητούμενο της επόμενης μέρας δεν μπορεί λοιπόν παρά να είναι το ζωντανό σχολείο. Είναι το μόνο που μπορεί να μετεξελίξει τη δημιουργικότητα της έκρηξης σε δημιουργικότητα της καθημερινότητας.

Δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος για τα προηγούμενα, αλλά κουράστηκα να ακούω από παντού την εύκολη και τελικά κενή περιεχομένου προτροπή: «Να ακούσουμε τους νέους». Επιτέλους, τόπος έκφρασης των νέων δεν είναι τα αφασικά τηλεοπτικά πάνελ, οι εκπομπές σατιρικών τιμητών των πάντων όπου βασιλεύουν ο λαϊκισμός της μιντιακής εξουσίας και η κολακεία των εφήβων με σκοπό την τηλεθέαση!

ΥΓ.: Γράφαμε την προηγούμενη εβδομάδα (Τολμήστε, κ. Παυλόπουλε!) ότι η κυβέρνηση πρέπει να δείξει ότι έλαβε το μήνυμα. Δυστυχώς δεν εισακούστηκε η έκκληση. Απόδειξη τρανή η δήλωση του υφυπουργού Παιδείας: «Η φετινή σχολική χρονιά είναι καλύτερη από ποτέ!».

Ο Κωστής Παπαϊωάννου είναι πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.

ΠΗΓΗ: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΑ ΝΕΑ