Ησυχία, στο Ιράν σκοτώνουν!

Οι λίγες έστω αράδες σαφούς καταδίκης της πολιτικής του Ιράν είναι πολύτιμες για τους διαδηλωτές της Τεχεράνης αλλά και για τη δική μας πολιτική αξιοπρέπεια

Του Κωστή Παπαϊωάννου

Δυο οι βασικές παράμετροι μιας εκδήλωσης διαμαρτυρίας και διεθνούς αλληλεγγύης. Η μια είναι το θέμα: ένας άδικος πόλεμος, μια στυγνή δικτατορία. Χρειάζεται να καταγγελθούν συγκεκριμένοι, απτοί φορείς της αδικίας. Όσο αναγόμαστε σε ένα σχήμα καλών και κακών τόσο διευκολύνεται η έκφραση συναισθήματος, αλληλεγγύης προς τους μεν και θυμού για τους δε. Η δεύτερη παράμετρος, η αξιοπιστία του διοργανωτή, όσο περνούν τα χρόνια γίνεται στα μάτια μου σημαντικότερη και από την ίδια την αδικία. Στοιχειώδης άμυνα απέναντι στο αίσθημα ματαιότητας και καπηλείας του θυμού μου. Προτιμώ να με καλέσει μια μικρή οργάνωση και να πορευτώ με άλλους πενήντα αλλά να ξέρω ότι διατηρώ την αυτονομία και την ταυτότητά μου ως διαμαρτυρόμενος πολίτης.

Διαβάζω αυτές τις μέρες τις λίγες ανακοινώσεις κομμάτων και οργανώσεων για όσα συμβαίνουν στο Ιράν. Ομιλητικότατοι συνήθως δημοσιογράφοι,
 καλλιτέχνες, κόμματα τώρα σιωπούν. Παρατηρώ όμως ότι και από αυτές τις λίγες ανακοινώσεις κάποιες είναι μουδιασμένες, με το μούδιασμα που ξεχωρίζει την καταδίκη από την «καταδίκη». Γιατί; Μα γιατί όταν «καιροφυλακτεί ο ιμπεριαλιστικός κίνδυνος» το σχήμα καλοί-κακοί θολώνει. Υπερτερεί για κάποιους το «φίλος μου ο εχθρός του εχθρού μου».

Όμως ένας αξιόπιστος πολιτικός φορέας δεν ξεχωρίζει καλές και κακές δολοφονίες διαδηλωτών. Δεν εξαντλείται στον γνωστό στίβο επαναστατικής γυμναστικής της λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας. Η αγωνιστική συνέπειά του δεν επιβεβαιώνεται μόνο στην πρεσβεία των ΗΠΑ αλλά και στις πρεσβείες της Κίνας, της Ρωσίας, του Ιράν, της Σερβίας επί Μιλόσεβιτς και του Ιράκ επί Σαντάμ. Δε βλέπει μόνο το εγκληματικό εμπάργκο αλλά και τους πολιτικούς κρατούμενους στην Κούβα. Δεν παραγνωρίζει τη βαρβαρότητα της Βόρειας Κορέας, τα εγκλήματα της Ρωσίας στην Τσετσενία, τη σιδηρά καταστολή της Κίνας.

Οι ανακοινώσεις διαμαρτυρίας για το Ιράν προέρχονται από τους «συνήθεις υπόπτους» της Αριστεράς, κοινοβουλευτικής και μη. Η συντηρητική παράταξη εξάλλου δεν διεκδικεί δάφνες μιας διεθνούς δημοκρατικής αλληλεγγύης που δεν είχε ποτέ περίοπτη θέση στο πολιτικό της λεξιλόγιο. Το δε ενήλικο ΠΑΣΟΚ έχει εγκαταλείψει τις νεανικές του πρωτοβουλίες (κάποιες σημαντικές, όπως οι παρεμβάσεις στη Μέση Ανατολή, κάποιες αχαρακτήριστες, όπως η υποστήριξη στον Γιαρουζέλσκι). Αρκείται πια στη διεθνή παρουσία του προέδρου του και σε έναν κοσμοπολιτικό λόγο μάλλον αφηρημένου ανθρωπισμού.

Για την Αριστερά λοιπόν κυρίως ο λόγος, με τη δική της παράδοση διεθνούς αλληλεγγύης. Εννοούμε την μη σταλινογενή Αριστερά βέβαια, η άλλη μεροληπτεί κραυγαλέα θρηνώντας ακόμα τον χαμένο παράδεισο. Αυτή η παράδοση, παρά τις υπερβολές ή τις αστοχίες της, πρέπει να διαφυλαχτεί ως κόρη οφθαλμού. Μπόλιασε το κοινωνικό σώμα με μια διαρκή ευαισθησία πέρα από σύνορα και το ενέταξε στον χάρτη της παγκόσμιας έμπρακτης αλληλεγγύης, επίδραση δυσανάλογα μεγάλη σε σχέση με την εκλογική της δύναμη. Φοβάμαι ότι όσο εγκαταλείπεται ο ευρωπαϊκός της προσανατολισμός, εχέγγυο στοιχειώδους αμεροληψίας και πίστης στην ανοιχτή κοινωνία, τόσο θα δοκιμάζεται αυτή η κληρονομιά.

Ο πρόεδρος Αχμεντινετζάντ χαρακτήρισε τις διαδηλώσεις στο Ιράν μασκαράτα και «νοσηρό σενάριο… γραμμένο από τους Αμερικανούς και τους σιωνιστές». Την ίδια ώρα το καθεστώς εξαφανίζει τις σωρούς των νεκρών διαδηλωτών. Αυτή την πολιτική δικαιώνουν η σιωπή και τα μισόλογα υπό τον φόβο της –υπαρκτής όντως- αμερικανικής επεκτατικότητας. Οι λίγες έστω αράδες σαφούς καταδίκης της πολιτικής του Ιράν είναι πολύτιμες για τους διαδηλωτές της Τεχαράνης αλλά και για τη δική μας πολιτική αξιοπρέπεια.
Πηγή: "ΤΑ ΝΕΑ", αντίφωνο