Ο Καρατζαφέρης και η ανάσα του λύκου

Tου Στεφανου Κασιματη

Στην πολιτική ζωή, από το 1974 κι έπειτα, η μοίρα όσων προβάτων το σκάνε από το μαντρί είναι γνωστή: Τα τρώει ο λύκος, σύμφωνα με τη γνωστότερη ρήση του Ευάγγελου Αβέρωφ - Τοσίτσα. Ωστόσο, ο αείμνηστος Αβέρωφ δεν προσδιόρισε πότε ο λύκος τρώει το πρόβατο. Το απέφυγε και έκανε πολύ σωστά, διότι μπορεί ειδικές συνθήκες να επιτρέψουν στο πρόβατο να επιβιώσει ελεύθερο στη Φύση για κάποιο διάστημα. Το τέλος του, όμως, είναι προδιαγεγραμμένο.

Ως άνθρωπος της πιάτσας (και αυτοδημιούργητος), ο Γιώργος Καρατζαφέρης τα σκέπτεται όλα αυτά από την πρώτη στιγμή της εκλογής του Αντώνη Σαμαρά στην προεδρία της Ν.Δ. Για τον λόγο αυτόν, δεν περιμένει πρώτα να αισθανθεί την καυτή ανάσα του λύκου στον αυχένα και αρχίζει να τρέχει από τώρα. Ξαναθυμήθηκε τη ρητορική της εθνικιστικής αδιαλλαξίας
και της συνωμοσιολογίας και έκανε σημαία του το Μεταναστευτικό, ελπίζοντας ότι έτσι θα παρασύρει τη Ν.Δ. στις θέσεις του. Είναι φανερό όμως ότι η πίεση που αισθάνεται πρέπει να είναι μεγάλη, καθώς εκδηλώνονται τα πρώτα συμπτώματα πανικού. Διότι μόνον ως πανικό μπορώ να εκλάβω την τέλεση τρισάγιου στη μνήμη του Αβέρωφ από εκείνον τον πολιτικό αρχηγό, ο οποίος ονειρευόταν τον Ηλία Ψινάκη στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του κόμματος του...

Ο κύριος λόγος της παράστασης του Γ. Καρατζαφέρη ήταν για να έχει τη δυνατότητα στο τέλος να επισημάνει την απουσία του Αντ. Σαμαρά. (Τα ίδια συνήθιζε κάποτε και ο φουκαράς ο Βασίλης Λεβέντης. Οργάνωνε μνημόσυνα του Γεωργίου Παπανδρέου, ώστε να μπορεί μετά να επικρίνει την απουσία των απογόνων του από την τελετή...) Η στήλη είναι σε θέση να γνωρίζει ότι η οικογένεια Αβέρωφ είναι πολύ ενοχλημένη από την στάση του Γ. Καρατζαφέρη την οποία χαρακτηρίζει «καπήλευση». Η ενόχλησή της, βέβαια, ουδόλως ενοχλεί τον Γ. Καρατζαφέρη. Τώρα έχει σοβαρότερα πράγματα να κάνει. Τρέχει για τη σωτηρία του σαρκίου του...

Πάντως, για να μην τον αδικώ, υπήρχε και κάτι θετικό στην άτεχνη προσπάθεια του Γ. Καρατζαφέρη να ταυτισθεί με τον Αβέρωφ: Στις δηλώσεις που έκανε, χαρακτήρισε τον Αβέρωφ «μέγα δάσκαλο». Χωρίς πλήρη επίγνωση της σημασίας των λόγων του, ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ έκανε τη μεγαλύτερη φιλοφρόνηση που μπορεί να κάνει κάποιος σε ένα δάσκαλο. Διότι όταν ο τελευταίος της τάξης, αυτός που δεν προβιβάστηκε, παραδέχεται τη μεγαλοσύνη του δασκάλου, τότε ο εκπαιδευτικός έχει κάνει άριστα τη δουλειά του...

Aut Caesar aut nihil
Σημαίνει «ή Καίσαρα ή τίποτα» και ήταν το motto που είχε επιλέξει ο Καίσαρ Βοργίας για το οικόσημό του. Αραγε εκφράζει και τα σχέδια της Ντόρας για το μέλλον της; Ορισμένοι από τους δορυφόρους της –οι λιγότερο σοβαροί– αυτό υποστηρίζουν και αφήνουν να εννοηθεί είτε ότι η Ντόρα θα επιδιώξει να καταστεί πόλος εσωκομματικής αντιπολίτευσης είτε ότι –σαν άλλος Κοριολανός– θα γυρίσει την πλάτη στη Ρώμη και θα αναζητήσει έναν καλύτερο κόσμο κάπου άλλου...

Να με συγχωρείτε, αλλά αυτά είναι μπούρδες! Κυκλοφορούν στη δημοσιογραφική αγορά, επειδή μάλλον απηχούν τους ευσεβείς πόθους εκείνων που τα διαδίδουν (ανησυχώντας για το άδηλο μέλλον τους...) παρά τις πραγματικές σκέψεις της Ντόρας. Ο λόγος είναι ότι αν ξεκινήσει αντάρτικο, όσο ο Αντ. Σαμαράς εξακολουθεί να αντιπροσωπεύει στα μάτια των περισσοτέρων ψηφοφόρων την ελπίδα ανάκαμψης της Ν.Δ., η κίνηση θα ισοδυναμεί με επανάληψη του λάθους που της κόστισε την εκλογή, ιδίως μάλιστα εφόσον δεν υπάρχει σοβαρή αιτία για να διαφοροποιηθεί. Το μόνο που θα μπορούσε να πετύχει με κάτι τέτοιο θα ήταν να επιβεβαιώσει όλους εκείνους που προτίμησαν τον Σαμαρά και καταψήφισαν την ίδια. «Τα μεγάλα κόμματα δεν αυτοκτονούν», είχε πει το 1995 ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, όταν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ετοιμάζονταν να εκλέξουν τον διάδοχο του Ανδρέα Παπανδρέου στην πρωθυπουργία. Ας μου επιτραπεί να προσθέσω ότι, ακόμη σπανιότερα, αυτοκτονούν οι πολιτικοί – ανεξαρτήτως μεγέθους...

Στο γραφικό Μουλάτσι
«Ο εκ Μουλατσίου ορμώμενος υποψήφιος». Ετσι είχε αναφερθεί στον Δημήτρη Αβραμόπουλο ο μακαρίτης Ευάγγελος Γιαννόπουλος, όταν ο πρώτος έγινε γνωστός στο πανελλήνιο με την υποψηφιότητά του στον δήμο Αθηναίων. Δεν το είχε εκστομίσει με υποτιμητική διάθεση ο Ευ. Γιαννόπουλος, αφού ήταν ο ίδιος υπερήφανος για την αρκαδική καταγωγή του, αλλά ήταν επίσης και αρκετά παλιός για να θυμάται ότι το Ελληνικό Αρκαδίας μέχρι πριν από λίγες δεκαετίες λεγόταν Μουλάτσι.

Εκεί, στο «εξελληνισμένο» Μουλάτσι, το θέλησε η τύχη να περάσουν την Πρωτοχρονιά τους ο Γιώργος Παπανδρέου και το επιφανέστερο τέκνο του Μουλατσίου ο Δ. Αβραμόπουλος. Εγινε μάλιστα και σύντομη συνάντηση μεταξύ τους – στο πλαίσιο, προφανώς, του λεγόμενου πολιτικού πολιτισμού. Φυσικό ήταν. Από τη στιγμή όπου ο Δ. Αβραμόπουλος πληροφορήθηκε την άφιξη στο χωριό της μητέρας του, η συνάντηση με τον πρωθυπουργό ήταν πλέον ζήτημα χρόνου. Οσοι τον γνωρίζουν, ξέρουν ότι, ακόμη και αν ο Δημήτρης βρισκόταν στην Αθήνα, δεν θα άφηνε την ευκαιρία να περάσει. Θα εξηγούσε, κατ’ αρχάς, στη σύζυγό του ότι θα απουσιάσει για δυο - τρεις ώρες. Επειτα θα νοίκιαζε ελικόπτερο, το οποίο θα τον μετέφερε κάπου πολύ κοντά στο Ελληνικό. Εκεί, θα άλλαζε τα ρούχα του και, μεταμφιεσμένος σε μαυροντυμένη και τσεμπεροφόρα γιαγιά, θα έμπαινε απαρατήρητος στο χωριό. Τα υπόλοιπα –η τυχαία συνάντηση με τον Γιώργο κ.λπ.– για τον Δημήτρη είναι παιχνιδάκι. Σε τρεις ώρες το αργότερο, θα είχε επιστρέψει στη Ν. Κηφισιά και όλοι στο σπίτι του θα έμεναν με την εντύπωση ότι είχε πεταχτεί ώς το Σύνταγμα, για να δει κάποιον φίλο του...

Κείμενο του Στεφανου Κασιματη από την εφημερίδα "Καθημερινή" αναδημοσιευμένο στο TVXS